“Mijn collega’s hebben me laten zien hoe puur dit werk is”

Door de coronacrisis was het het afgelopen jaar niet prettig in de verpleeghuizen. Dat merkte ook Larry Krediet. Hij volgt een praktijk-leertraject en werkt sinds een jaar in de zorg. Maar ondanks alles is hij ervan overtuigd dat hij het juiste beroep heeft gekozen. En dat is vooral te danken aan zijn collega’s op De Schoener, een dementie-afdeling van verpleeghuis Zonnekamp in Steenwijk. “Zij hebben me laten zien hoe puur dit werk is, en dat ik echt een verschil kan maken.” Daarom nomineerde Larry zijn collega’s voor een paar heerlijk warme SOXS.

Larry komt uit de detailhandel, maar stapte vorig jaar over naar de zorg. Een keuze waar hij geen moment spijt van heeft gehad. De Schoener telt 21 bewoners, allemaal mensen met een vorm van dementie. “Deze mensen kunnen thuis niet meer veilig wonen”, vertelt Larry. “Bij ons bieden we ze een huiselijke omgeving. We helpen ze met opstaan, wassen en aankleden en bieden ze gedurende de dag verschillende activiteiten. We gaan fietsen op een duofiets, wandelen in de omgeving, zingen, dansen en laatst werd er zelfs gebiljart met een van de bewoners. Hij had de tijd van zijn leven.” Ook wordt er samen gekookt. “Een mevrouw van 99 jaar schilt nog altijd graag de aardappelen. En dan is het gezellig samen kletsen.”

Corona op de afdeling

Maar hoe mooi Larry het werk ook vindt, afgelopen jaar was het zwaar. Net als veel andere verpleeghuizen bleef ook De Schoener niet vrij van corona. “In december was 75% van de bewoners besmet. Drie bewoners kwamen te overlijden. Dat was heftig. In die tijd liep het personeel met volledige bescherming rond: in pak, met bril, mondkapje en handschoenen. Dat was lastig communiceren met de bewoners, want zij begrijpen niet wat er aan de hand is. Ook familie moest een beschermend pak aan. Het is dan schrijnend om te zien dat de bewoner zijn eigen partner, zoon of dochter niet meer herkent. Voor de familie was dit ook een zware tijd.”

Ook het personeel raakte besmet. “De spoeling werd toen in een keer wel heel dun, en het was aanpoten geblazen. Maar er was geen sprake van opgeven. Als team zijn we juist veel meer naar elkaar toe gegroeid en hechter te geworden. Dat is heel veel waard.”

Dankbaar

Het is nu weer relatief rustig in het huis. En Larry weet zeker dat hij zijn missie heeft gevonden. “Voor onze bewoners is het zo belangrijk dat we er gewoon zijn. Om een hand vast te houden, of door er gewoon te zijn. Ze zeggen daarvoor geen dank je wel. Maar ik zie de dankbaarheid in hun ogen. Dit is waarom ik dit werk zal blijven doen. En ik ben mijn collega’s heel dankbaar dat ze mij dit hebben laten zien en ervaren. Ik heb ontzettend veel bewondering voor ze.”